E’ bòndé l’è duvùd,
cmè augurie, cmè salut,
ènca la bònazurnèda,
la vèin listès ušèda.
Tinimòd un còsta gnint,
un salut fàt d’istint,
tènt gradid da chi che sia,
ch’l’ariva o e’ va via.
Us va avènti in sta manìra,
fin ch’us va sla bònaséra,
vèrs al sé de dòpmèzdé,
quand e’ sòl l’è calè.
Tènt per finì la zurnèda,
sl’augurie d bòna sérèda,
l’è cmè mèt e’ capèl,
m’un dé zà se finèl.
Quand che un e’ cminza a dì,
adèss a vag a durmì,
e e’ casca cmè péra cóta,
ui si diš: sé, bòna nota!
A ne sò quant la pò fè,
per putès indurmantè,
ui ni vuria dó tré mèla,
per fè l’èfet dla capumèla.
Quand l’è nòta da nun,
un si diš gnint ma nisun,
che te scur, dop l’ évmaria,
un s’pò savè ch’i sia.
Tòtavì us pò incuntrè,
chi u ne diš durènt e’ dé,
jè purtròp ignurantun,
bondé un si nèga ma nisun.
Ivano Aurelio Muratori
IL BUONGIORNO NON SI NEGA A NESSUNO!
Il buongiorno è dovuto,/ come augurio, come saluto,/ anche la buona giornata,/ viene lo stesso usata.
Tanto non costa niente,/ un saluto fatto d’istinto,/ tanto gradito da chicchessia,/ che arriva o va via.
Si va avanti in questa maniera,/ finché si va con la buonasera,/ verso le sei del pomeriggio, / quando il sole è calato.
Tanto per finire la giornata,/ con l’augurio di buona serata,/