Archive

Mè, e’ dé ch’l’é pas, vèrs al sé, andéva a spas, a s’èra s’una gagia, a camnèmie läng la spiagia. La mi mèna tla su mèna, la n’éra una putèna, mo una paperòta ubéša, che sóbit la s’è stéša. La à dét ò fat fadiga, a m’arpòns ‘na muliga, mètte zó iquè dré mè, e aiutme ad arfiadè. E mè am sò mès dimpèt, per fèi vèint sè mi brèt, mo pjó ch’a šventulèva, e mènc ch’la rèspirèva. Epù la s’è arvòlta, ò pensè ch’la fós mòrta, quand am féva e’ sègn dla cróša, arsint incóra la su vóša. L’am géva: oh Dio a mòr! fam un masagin me còr, fà prèst cèma e’ zentezdòt, vègil e puliziòt. Na! a jò dét, per la Madòna, a sò spòš s’un’ènta dòna, s’a ciamèm i pulizai, a fnèm t’un mèr ad guai. E dmèn a sém si giurnèl, che d nun i girà mèl, is dàra di spurcaciun, l’è mej nu ciamè nisun. La m’à dét: ciò carèin, l’è quis-ciòun ad quatrèin, jè quii che mè a vòj, tira fóra e’ portafòj! Dam pu tót quèl che t’è, e nu pèinsa mèl ad mè, a tir só un po’ ad quatréin che a sóld an stàg tènt bèin. A jò dèt ma la bambòza, ò zént euri tla bascòza, a ti dag schèvte de caz, che sinó at s-cènt un braz. An sò gnènca chi t sia, aspèt sna che t vaga via, che fra pòc a tac

E’ bòndé l’è duvùd, cmè augurie, cmè salut, ènca la bònazurnèda, la vèin listès ušèda. Tinimòd un còsta gnint, un salut fàt d’istint, tènt gradid da chi che sia, ch’l’ariva o e’ va via. Us va avènti in sta manìra, fin ch’us va sla bònaséra, vèrs al sé de dòpmèzdé, quand e’ sòl l’è calè. Tènt per finì la zurnèda, sl’augurie d bòna sérèda, l’è cmè mèt e’ capèl, m’un dé zà se finèl. Quand che un e’ cminza a dì, adèss a vag a durmì, e e’ casca cmè péra cóta, ui si diš: sé, bòna nota! A ne sò quant la pò fè, per putès indurmantè, ui ni vuria dó tré mèla, per fè l’èfet dla capumèla. Quand l’è nòta da nun, un si diš gnint ma nisun, che te scur, dop l’ évmaria, un s’pò savè ch’i sia. Tòtavì us pò incuntrè, chi u ne diš durènt e’ dé, jè purtròp ignurantun, bondé un si nèga ma nisun. Ivano Aurelio Muratori IL BUONGIORNO NON SI NEGA A NESSUNO! Il buongiorno è dovuto,/ come augurio, come saluto,/ anche la buona giornata,/ viene lo stesso usata. Tanto non costa niente,/ un saluto fatto d’istinto,/ tanto gradito da chicchessia,/ che arriva o va via. Si va avanti in questa maniera,/ finché si va con la buonasera,/ verso le sei del pomeriggio, / quando il sole è calato. Tanto per finire la giornata,/ con l’augurio di buona serata,/

Da l’Europa un righèl: la farèina fata si grél, che da òz las pò truvè, tal butèghi e si marchè. Jà zà dét che pièn pièn, la farà per quèla ad grèn, per la pasta, la pièda, la zambèla, la spianèda. Ènca se la pälvra ad grél, cumè ch’i diš, lan fà mèl, la n’à un udór cativ, mu mè lam fà parèć schiv. Cume quèla ad sardòun, che fra l’èlt l’è pjó bòn, las pò druvè cumè mangim, per i pól e per e’ baghin. E se per chèš im la mèt, ad mašed int i caplét, tal tajadèli e pasadèin, a piènt un bél cašèin. Mè an créd sangue de bòja, ch’us pòsa fè la spòja, cun la farèina ad grél,La farèina ad grél ch’e’ saria un pchè murtèl. An pèins che tla Rumagna, ui sia qualcun ch’e’ magna, una rubina isé, piutòst us fà impichè. Mo ilassó in s’rènd còunt, d’avè fat un afròunt, ma la nòsta cušèina, e ma la su farèina. Ivano Aurelio Muratori LA FARINA DI GRILLI Dall’ Europa un regalo:/ la farina fatta coi grilli,/ che da oggi si può trovare,/ nelle botteghe e sui mercati. Hanno già detto che pian piano,/ farà per quella di grano,/ per la pasta, la piada,/ la ciambella, la spianata. Anche se la polvere di grillo,/ come dicono, non fa male,/ non ha un odore cattivo,/ a me fa parecchio schifo. Come quella di

Mè da gran rumanticòun, a pròv tènta émuziòun, davènti mal tajadèli, tènti bòni e pròpie bèli. U n’è un amór isé, ché dura tré quatre dé, l’è tènt ch’à sém muruš, e a fém quèl ch’ i fà i spuš. Maj un šghèrb, maj un dispèt, grand amór e un gran rispèt, per e’ tènt bèin ch’ ai vòj, la è zlóša la mi möj. Mè sa léa am cumpòrt isé, un bèl piat ‘na vòlta e’ dé, zà ché s’an stém insèin, a patèm e pu an stém bèin. Se per chèš la scapès via an sò pròpie cum ch’a faria, a starìa sèinza magnè, sèinza vòja da campè. Quand a la véd drèinta e’ piat, un mi sèmbra un gran bel fat, dii: oh che bèla! oh che bèla! vèrz la baca e pu magnèla. Mo lèa quand ch’la è ilé, lam diš: tan mi vò magnè? impisèbil rifiutèla, dì na ma la tajadèla. E isé lam fnès tla bäca, l’è la sòrta che la täca, ma mòlt inamurèd, quèla da finì magnèd. Ivano Aurelio Muratori INNAMORATO DELLA TAGLIATELLA! Io da gran romanticone,/ provo tanta emozione,/ davanti alle tagliatelle,/ tanto buone e proprio belle. Non è un amore così,/ che dura tre quattro giorni,/ è tanto che siamo morosi,/ facciamo quello che fanno gli sposi. Mai uno sgarbo, mai un dispetto,/ grande amore e un gran rispetto,/ per il tanto bene che le voglio,/

/